Tak zwyczajnie - umysł odmawiał mu posłuszeństwa.
Zapominał.
Różdżki, kalendarza, marynarki. Czasem nie wiedział, gdzie się znajduje. Czasem wkładał skarpetki do zamrażalnika.
Zapominał.
Mógł zapomnieć wszystko - oprócz niej. Ją chciał pamiętać wiecznie.
Czas, który spędzili wspólnie trwał tak krótko. Wtedy - po jej śmierci - chciał zapomnieć.
Dziś oddałby wszystko, by pamiętać.
* * *
Ostatnio cierpię na chroniczny brak czasu na pisanie, czytanie, komentowanie. Coraz rzadziej można mnie też spotkać przy laptopie. Korzystam z pięknej pogody i wymyślam nowe formy spędzanie wolnego czasu. Postaram się jednak częściej tu zaglądać!
